Dərnəgüldə çörək köşkündə satıcı işləyən yaşlı bir kişi mənə başına gəlmiş bir əhvalatı danışdı. Maşın yoluyla üzbəüz yerləşən bu çörək köşkündə gecələr çox vaxt çörək olmur. Yoldan ötən maşınlar köşkün yanından keçəndə siqnal verirlər, bu satıcı köşkün şüşəsindən əlini yellədir, bununla "yox, yox, yoxdu” işarəsi verir. İşıq-qaranlıq haqda fizika qanunlarına uyğun olaraq, içəridən bayır görünmür, yalnız maşınların işıqlarıdır görünən. Aylarla davam edən bu əl yelləmələrinin bir gecəsində yaşlı bir qadınla  cavan oğlu öz maşınlarını dükanın qarşısındakı yolda saxlayıblar, cavan oğlu maşından düşüb ki, çörək köşkünün arxasında sidik ifraz edib maşına qayıtsın. Amma bir az yubanıb. Qadın maşının siqnalını basıb, çörəksatan içəridən əl yellədib: "yox, yoxdu”. Qadın oğlunu bir az da gözləyib, yenə siqnallayıb, çörəkçi yenə əl yellədib: "yoxdu, yoxdu”... Növbəti gecə oğlan ağır-ağır gəlib, çörəksatana "bir dəyqə olar?” deyib onu bayıra çıxarıb, başını aşağı salıb, siqaret çıxararaq alışdırıb, dərindən sümürüb, uzun sükutdan sonra başını qaldıraraq tüstünü havaya buraxıb və deyib: "Sən mənim anama sataşmısan”.

Çörəkçi cavab verib:

-  Anan kimdi?

-  Özünü bilməməzliyə vurma. Gecə burda ona əl eləmisən! Özü də neçə dəfə! Yekə kişisən!.. ...

Читать дальше »