Işdən yorğun qayıdıram, evə gedirəm. Avtobusda əyləşmək üstündə mübarizə gedir. Gənclər arxa və kənarlardakı oturacaqlarda otururlar. Özlərini yuxululuğa vururlar, yaşlılar və qadınlar avtobusa daxil olanda "uf” deyən sifətlə qalxıb yer verirlər. Yer verməyənlər isə hərəkətsiz susurlar. Yaşlılar və qadınlar ayaq üstə qalanda insana "DUR!” deyən nəzərlərlə baxırlar. Mən yorğunam, ağır iş günümü tamamlayıb evə gedirəm , yolum da uzaqdır. "Durmuram”  ifadəsi mənim də gözümdə var. Burda nəzərlər müharibəsi gedir, heç kim öz "taxt- tacını” əldən vermək istəmir, burda başqa vaxt oturmaq belə istəmədiyimiz köhnə, sınıq, əldən düşmüş oturacaqlar insanların ən dəyərli mülkünə çevrilir. Heç kim bir neçə dəqiqəlik mülkiyyətini paylaşmaq istəmir. Paylaşmaq istəməyənlər hədəfə çevrilir. İki cəbhə yaranır - "Durmuram!” və "Dur!” deyənlər. Bəziləri isə əllərdəki çantaları alaraq nifrəti azaltmağa çalışırlar. Bunlar  əslində neytral görünmək istəyənlərdir. Bu hər gün təkrarlanır. Bəlkə də avtobusların Azərbaycana ilk gəldiyi gündən bu müharibənin təməli qoyulub.  Bilmirəm... Bircə onu bilirəm ki, çox yorğunam, ayağa qalxıb yerimi kiməsə hədiyyə etməyə niyyətim də yoxdur.

Bu fikirlərimin müşayiətində avtobusa yaşlı bir qadın daxil olur. Qadının üzündən yorğunluq "yağışı” yağır. Sanki çiyinlərində dünyanın yükü var. Üzündəki hər qırış mənimlə danışmağa, dərdlərini anlatmağa çalışır. Qulağımdakı musiqini də eşitmirəm. Fikrim onun ağarmış saçlarına yönəlir. Məni, yorğun beynimi, fikirlərimi özünə doğru yönəldə bilir. O sussa da, mən onu eşidirəm. Yorğunluğu gözlərindən oxunur. Mənim yorğunluğum bir günün, hətta bir neçə saatın ...

Читать дальше »